На 11.11.2017 г. во ООУ Григор Прличев беше одржана традиционалната манифестација ,,Есен во Гази Баба ” . На манифестацијата од страна на писателот Горјан Петревски беа наградени шест есеја на ниво на општина Гази Баба. Од нашето училиште награден беше есејот на ученикот Леонид Велковски од IX-4 одд. Пофалени беа и есеите на учениците: Лорина Јакимовска и Мила Петровска од VI-4 одд и есеите на Лора Ристовска,Светлана Симоновска и Владимир Грујовски од IX-4 одд.
Во подолжение прочитајте го наградениот есеј на ученикот Леонид Велковски
Мојот град
Студениот бакнеж на есента кој во темнината остава свој белег на летните цвеќиња, замагленото утро кое тагува над паднатите лисја, црвениот пожар кој гори во сивилото на градот, ја прават магична есенската прошетката по златната патека. По таа златна патека чекорам јас. Лисјата ми крцкаат под нозете, а од некаде далеку насетувам мирис на печени костени и топло чајче. Ластовиците полека ги напуштаат гнездата и тргнуваат кон југ. Загледан така накај нив ја преминувам улицата а веќе до мене редица бесни возачи ми свират да побрзам.
Изненаден со зачукано срце потрчнувам и набрзина застанувам на тротоарот. Не ми се брза. Сакам само да се прошетам низ градот. Веќе долго време не сум бил покрај Вардар.Трчам за накај кејот. Задишан веќе пешачам по него и си помислувам во каков град живеам. Еден од најубавите во Европа. Тоа е одговорот. Но…Тој е пренаселен, со скоро милион жители во него и многу загаден. Насекаде некултурни луѓе со лош менталитет. А пак да не зборувам за сметот на улиците….Жуборењето на Вардар ми ги оттргна мислите. Како да ме пресече. Како да ми кажа дека тоа не е важно. Веќе се насетуваше плоштадот и ,,грандиозниот,, ,,Воин на коњ,,. Се искачив по скалите и се упатив право кон улица ,,Македонија,,. Поминувајќи низ плоштадот ме обзема едно патриотско чувство. Не дека сум некој патриот, но ете, таквата архитектура околу тебе те тера да се чувствуваш важно. Јас го оспорувам она изграденото па се преиспитувам дали треба да бидам против или не? Но, сето тоа повторно не е важно. Одам по улица ,,Македонија,, и ме обзема едно чувство кое ме потсеќа само на есен и на ништо друго. Амбиентот е прекрасен, а туристите наоколу ги фотографираат барокните згради чудејќи се на нивната свежина.
Полека се доближувам до ,,Рекорд,,.Гледам група на деца од друг град кои дошле да го посетат Скопје. Возбудени погледнуваат наоколу. Очите им се ококорени и пред нив ја гледаат најфрекфентната улица во Македонија. Маса на луѓе чекори кон другиот крај на улицата. Сонцето срамежливо се смешка од небото. Куќата на ,,Мајка Тереза,, ме предизвикува да мислам за таа жена и нејзината добрина и смелост. Таа била чудо, а сега е светица за христијаните. Веќе се затемнува па брзо станува ладно. Јас во мојот топол капут се туткам, што повеќе да ја почуствувам неговата топлина. Видикот веќе се смалува па го гледам музејот на град Скопје. Одеднаш се смрзнувам. Раката во мојот џеб ги пипка картите за на театар. Зар е можно да доцнам? Многу размислував. Го погледнувам часовникот и гледам дека имам само уште петнаесетина минути. Дали да се враќам назад ? Не. Ќе направам круг и ќе стигнам до театрот. Но, немам време. Ќе викнам такси. Таксито ме донесе до плочникот на театрот, а таму другар ми нервозно цупка. Влеговме заедно желни да ја погледнеме новата претстава. Додека траеше претставата јас повторно размислував. Кои се предностите а кои негативните страни на градот?
Зошто баш вечерва мислам на тоа? Изборите се виновни за тоа, тие ме натераа на ова. Но, не! Јас не се интересирам за тоа. Ова е моја желба да разграничам . Покрај лошите страни кои секојдневно ги повторуваме и веќе на секој му се врежени во меморијата, јас реков зошто не ги истакнеме позитивните страни на овој град. Прво ќе започнам со чаршијата. А, да! Сега имам желба да ја посетам. После претставата веднаш се упатувам таму. Тоа е наш историски белег. Многу работи можат да се видат. Не сите занаети се застапени но, некои како опаничарството и слаткарството се едни од преостанатите. Правењето чевли е интересен процес. Ги имам посетено луѓето што ги изработуваат. Многу фини луѓе. Да не ги заборавиме златарите и дуќаните со народна облека, каква убавина. А пак Камениот мост! Тој е посебно врежан во моето срце. Него, не го засенија гламурозните зданија околу. Тој е симбол на нашиот град. И ќе остане. На него многу работи се случиле, а османлиската архиктетура го прави посебен. Секако, да не го заборавиме и Калето. Тоа е белег за животот на просторот на градот. Праисториските докази покажуваат колку Скопје е старо. Но, не само тие. Средовековната смелост го покажува тоа. Водно е незаборавлив дел од сево ова. Тоа е мини – планина како изградена за нас скопјаните.Таму можеш да бидеш рекреативен ама и мелахонличен.
Така претсавата заврши а јас со пола моменти од неа во мојата глава си заминав од таму. Полека поминавме покрај Камениот мост и се упативме кон чаршијата за повторно да ја погледнам нејзината убавина. Така двајцата шетајки низ неа разговаравме за длабоки теми од нашите животи. Се разделивме и сите си тргнавме по нашите патишта. Ноќта додека спиев сонував еден чуден сон. Јас како летам над градот. Дестинација беше Градскиот парк. Таму си се шетав сам над тепихот од суви лисја. Стадионот беше премал за мене од мојата перспектива. Личеше на една чудна чинија. Од зоолошката лавот рикаше, а чуствував како ветер да струи низ мене и гледав како прави бранчиња на малите езерца. Вегетацијата веќе станала жолта, а дрвјата останале без нивните лисја на гранките. Тоа е сликата што ја видов за нашот парк. Голем со многу изненадувања во него. И така после сето тоа се најдов во еден паралелен свет. Скопје во иднината. Многу беше грозно. Едноставно бев во агонија. Она што беше сегашниот Градски парк, во иднината е место со многу отпад. Зар е можно?Да можно е!Тоа е ,,Градскиот отпад,,. Се вивнав во воздухот и видов само црно околу мене. Смог и чад во облаците. Студена слика добив за Скопје. Не можев да гледам понатаму и се разбудив запрепастен. Рипнав и почекав да се освестам. Во тој момент сфатив колку си го сакам мојот град .Колку е посебен и величенствен за мене. Не можам да го заменам со никој друг. Толку убави мисли и сеќавања ми дојдоа за градот што бев вчудовиден од самиот себе. Сфатив колку си го сакам Скопје.
Истиот ден требаше да пишуваме состав на слободна тема, па јас го избрав Скопје како тема за пишување. И она што го доживеав минатата вечер ме мотивираше уште повеќе да мислам и за бабичките во ЈСП и дедовците на Зелен пазар и концертите во Универзална сала. Спортските натпревари во ,,Борис Трајковски,, не беа исклучок. Така ми дојде слика за она вистинското. Слика како треба да се почитува родното место. Повеќе не го навредував моето огниште и очекувам се повеќе и повеќе од него.Вистинската работа е љубовта. Ама скопскиот дух треба да го осетиш и насетиш. Тоа е сигурно она што ме воздигна на некое следно духовно ниво.Чувствата ми се непроценливи во моментов. Уживам во секој мој нареден збор. Копнеам секој пат да се прошетам по градот и уште еднаш да се присетам на ова искуство. Урбано Скопје допрва ќе го запознавам , а не сакам моите искуства да бидат полоши од претходните. Скопје е моето детство, мојата секојдневна мисла, мојата копнеж, мојата радост и среќа, мојата тага. Скопје за мене е се на светов. Те сакам!
Леонид Велковски
IX-4
Училиште: ООУ,,Дане Крапчев”- Скопје
Ментор: Јагода Филиповска
