ЗА ЖЕНИТЕ

Сте чуле ли некогаш за упорност до крај,

за борење до последен здив,

за очи полни сјај?

Сте чуле ли за плешки како карпи,

За срце кое сака да пукне, а не смее,

За срце кое душа нема, а од љубов тлее?

Сте чуле ли за ноќи кои се потемни и од ноќ,

За утра кои се чини нема да разденат,

За колена кои клекнуваат и губат моќ?

Сте чуле за глас кој од бол трепери,

за глас кој и тогаш утеха ќе ти пружи,

за глас кој не се предава, а се гуши?

Сте чуле ли за пожртвуваност и љубов,

за откажување од последно парче леб,

за посветување некому живот сет?

Сте чуле ли за срце кое повеќе сила нема,

за истото тоа кое и тогаш замав зема,

за срце кое за друг од себе се збогува?

Сте чуле ли за време бреме кое седата коса го носи,

за приказни во линиите околу изморените очи,

за солзите позади насмевките сочни?

А сте чуле ли за жена,

за борец, непокор, моќ?

Сето ова е жена,

онаа како гранка која ја виткаат,

а не се крши.

Ова сме ти и јас,

ова сме сите жени на овој свет,

ова сме ние кои се слушаме и кога немаме глас.

ООУ „Дане Крапчев“ – Скопје